Leuven Blues organisation: Radio Scorpio |
 |
Beste luisteraars, dit is radio Scorpio…zo zou het misschien wel door de ether hebben kunnen galmen in oktober 1979, want zolang draait deze ‘vrije radio’ al mee. 'Socio-Culturele Organisatie voor Regionale Pluralistische Informatie-Overdracht' zou toen wel te moeilijk in de mond hebben gelegen ook al was en is dit in hoofdzaak een radio voor en door de Leuvense studenten. Deze oudste vrije radio van België kreeg tijdens de geschiedenis ook wel te kampen met tegenslagen maar als een echte schorpioen wisten ze steeds te overleven in de woestijn van alle digitale toestanden van vandaag. Waarom over een vrije radio beginnen? Wel op maandag tussen 16.00 en 18.00 is er bij deze 'radio scorpio' al een paar jaar het programma 'Bluesapalooza' en dan zitten de bluesliefhebbers in en rond Leuven gekluisterd aan hun radio. Diezelfde onderverdeling in hun wekelijkse programma kwam nu ook op de proppen om in hun stad aan de Dijle zowaar een heus bluesfest te organiseren. Opmerkelijk aan de affiche was dat er enkele gelegenheidsband op stonden en dat staat steevast garant voor enkele aangename verrassingen dus...up weg noo Leive on de stoosse. Tijdens het programma zijn natuurlijk tal van plaatselijke bluesartiesten hier de studio gepasseerd en het idee was dus ontstaan om velen onder hen de aftrap te laten geven tijdens de 1se editie van 'Leuven Blues'.
Voor de gelegenheid werden ze omgedoopt tot de ‘Bluesapalooza All Star Band’ en er stonden zonder meer een paar ‘all stars’ op het podium. Als back-up band was er het huisorkest van ‘Fandango Music’ met uiteraard de dirigenten Dirk Lekenne en Luk de Graaff. De ritme sectie die van de partij was zijn drummer Stoy Stoffelen en bassist Mathias Moors. Verder zouden er ook nog op tijd en stond enkele kleinere plaats verwisselingen gebeuren maar voor de ‘p.o.i.’ zouden diverse artiesten al dan niet vocale inbreng verlenen aan deze formatie. Dat er in ‘Leive’ ook een toekomstige Queen of Soul rondwandelt bewijst meteen de eerste vocale inbreng van EME. Deze exotische nachtegaal weet onmiddellijk de aandacht naar zich toe te trekken met haar sterke binnenkomer, ‘I’d Rather Go Blind’ en al meteen weten we dat hier aan de Dijle een jonge Etta James rond dwartelt. Ze zal later tijdens het concert nog wel eens uitpakken maar nu is het tijd voor Alain Louie. Deze getalenteerde songwriter komt al even indrukwekkend naar voren als zijn voorgangster en brengt voorzien van enkele voodoo relikwieën een meer dan behoorlijke versie van Screamin Jay Hawkins zijn ‘I Put a Spell On You’ en daarmee was de vloek bezworen, daarna bracht deze Alain even Lester Butler tot leven met 'Automatic'. In 1994 werd er in het Leuvense de groep ‘El Fish’ leven in geblazen en één van de bezielers daarvan was Steven De Bruyn. Ondertussen is hij ook het boegbeeld van The Rhythm Junks maar vanavond zal deze harmonicavirtuoos zelf 2x in actie komen. Allereerst als ‘performer’ in deze ‘Bluesapalooza Alls Star Band’ en later ook nog eens aan de zijde van zijn kompaan Roland. Tijdens de optredens van deze Steven De Bruyn hangt er steed wel een zweem van mystiek in de zaal en ook vanavond is dit niet anders. Tijd nu om twee iconen van de Leuvense bluesscène voor te stellen en dan beginnen we met P. Van Sant. Voor de gelegenheid van deze 'Leuven Blues' werd ook de kans gegrepen om Van Sant zijn laatste album 'Roots/Raw/Real' voor te stellen. Deze drie woorden schetsen perfect zijn passage hier met een aangrijpende 'Who Do You Love' al leek zijn versie meer op die van Ronnie Hawkins dan op die van Diddley. Alvorens misschien wel Leuvens grootste icoon er zit aan te komen laat EME nog eens haar kunnen horen en dan is het tijd voor de enige echte 'Big Bill Krakkebaas'. Na 'On Your Way Down' kon en mocht natuurlijk geen nummer ontbreken in het Leivens dialect en dit bracht Armand als in zijn hoogdagen. Succes alom met 'Kroege van d'Aa Met'. Sterke opener van dit festival!
photo Dirk Lekenne, Alain Louie & Steven De Bruyn © Rootsville Blues bestaat ook in de ‘Vloanders’ en de vader van de blues al ginds is zonder meer Marino Noppe. Zijn Maxwell Street Band staat ook steeds weer synoniem met steengoede blues zo relaxt gebracht alsof het voor deze Marino de doodgewoonste zaak van de wereld is. Een meerwaarde aan zijn Maxwell Street is zonder meer zangeres Tess maar die had dan weer andere verplichtingen dus moesten Marino zijn partner in crime Willy De Vleesschouwer en de ritme sectie Carlo Van Belleghem en Didier Feys het maar alleen zien te klaren iets waarvan we weten dat dit zonder al teveel problemen zal verlopen.
Blues zonder al teveel poespas maar wel er juist op dat zijn steevast de ingrediënten van Marino en zijn band met natuurlijk ook werk uit hun laatste album ‘Going Back’ met nummers als Tot nu toe hebben we enkel Belgische bands aan het werk gezien en het bewijst nogmaals hoeveel kwalitieit we in dit kleine landje in huis hebben. Dit is toch blues van de bovenste plank, en daar zal de volgende band alleen maar voor bevestiging zorgen. Het is een publiek geheim dat sinds enkele jaren de blues in Ghent aan het herleven is en daarom kan en mag deze ‘Ghent All Star Band’ hier niet ontbreken op het podium van deze concerttempel. Het is ook in Ghent dat Steven De Bruyn zijn ziel aan de duivel heeft verkocht want hij opent hier met zijn kompaan Roland Van Campenhout.
Tijd voor een moment van bezinning met deze moderne maar hoogstaande benadering van de blues. Gesprekken tussen de gitaar van Roland en de chromatische harp van Steven brengen duidelijk rust in de zaal en wordt het voor velen onders ons een transformatie naar andere ongekende dimensies van de blues. Machtig en mooi! Na dit impressionante interludium is de tijd aangebroken om ons allen terug in de realiteit te brengen en daar zorgen dan de rest van deze ‘Ghent All Stars Band’ voor. Bij de Maneblussers gaan ze het niet graag horen maar ook eentje van hun is aan het verkassen naar de stad aan de Leie, daar waar de ‘Missy Sippy’ al een jaar de dienst uitmaakt voor alles wat met blues in aanraking komt. Die ene is dan Steven Troch onze ander rots in de branding wanneer het harpers betreft. Eentje van de steunpilaren van de 'Missy Sippy' is zeker Tiny Legs Tim en we kunnen stellen dat hij vanavond zo een beetje de dirigent is van deze ‘All Stars’.
Zowel Tiny Legs Tim als Steven Troch hebben afzonderlijk een sterk album op de markt gebracht maar vanavond doen ze dienst als één band en dit met de vaste ritme sectie met René Stock aan de staande bas en Frederik Van Den Berghe aan de drums. Deze gevestigde waarden van de Belgische bluessène brengen afzonderlijk werk hun hun respectievelijk albums 'Stepping Up' en 'Nice 'n Greasy'. De eerste 'All Stars' brachten al wel enkele verassingen aan het licht maar met deze Ghenste versie komen er ook wel enkelen aan die in de toekomst van zich zullen gaan laten spreken. De eerste is Toon Vlerick. De meesten zullen deze gitarist wel kennen van aan de zijde van Guy Verlinde in de hoedanigheid van een Mighty Gator. Dus dat hij gitaar kan spelen dat wisten we al meer nu zou hij ook nog gaan zingen, en hoe! Met 'Cold Cold Feeling' van T-Bone Walker laat hij ons hier horen wat een heerlijke stem hij bezit. Sterke vertolking en mijn stem heeft hij al. Van de ene verrassing in de andere en dan komen we uit bij een 'youngster' waar we nog veel van mogen verwachten. Op de recenste Boogieville zag ik deze knaap al aan het werk met de groep 'Bluebird'. Matis Cooreman is wat je kan stellen een natuurtalent. Onbeschrijfelijk hoe deze jonge knaap de blues ten tijde van Sonny Boy Williamson en Little Walter terug tot leven kan wekken. Ruw diamantje deze Matis. Ook sterk was het duel tussen de twee harpers Steven & Steven.
Drie Belgische bands achter de kiezen en al drie maal bullseye is het minste wat we kunnen stellen van deze eerste editie van 'Leuven Blues. Dus even verpozen voor we aan het buitenlands luik van dit 'bluesfest' gaan beginnen. We horen het al zeggen, laat die Amerikanen nu maar eens uit hun schelp komen en de eerste die zich hier vanavond gaat bewijzen is Hugh Pool & Big Apple Blues. Eén opmerkelijk vaststelling is wel dat vele oudere bluesadepten hebben plaats geruimd voor het jongere studenten-geweld. Dit power trio bestaat naast Hugh Pool ook uit Barry Harrison en bassist Admir 'Dr. Blues' Hadzic. Dat hier een toename is van jong geweld heeft te maken dat deze Hugh Pool Leuven al meer dan eens onveilig heeft gemaakt. Zo was er vorig jaar een optreden in 'De Blauwe Kater' en op woendag hebben ze café Revue nog vol laten lopen. Twee studenten-kroegen en dus alle logica bij de vaststelling.
Energieke blues-rock met een Hugh Pool op zowel resonator, slide en harmonica en meermaals flirtend met de psychedelische kant van de muziek. Sterk en opzwepende nummers als ‘It’s My Life Baby’ en ‘Cuttin’ It Loose’. Een perfect huwelijk tussen Canned Heat en Rory Gallagher zeker wanneer Barry aanzet voor de ‘Bullfrog Blues’. Ook al wordt er gesmeekt om een bisser toch komt er geen en maken ze het opdium op voor de 'grand finale'.
Afsluiter van deze eerste en best wel geslaagde editie van ‘Leuven Blues’ is Danielle Nicole. Eventjes het geheugen opfrissen. Zij was de bassiste bij ‘Trambled Under Foot’ de band waarbij ook haar broers Nick en Kris actief waren. Na een jarenlange samenwerking besloot Nicole Schnebelen op haar eigen benen te gaan staan en zo werd deze Danielle Nicole geboren.
Vorig jaar was deze Danielle Nicole zeer bedrijvig in de studio want na het uitbrengen van haar debuut EP volgde al vrij snel een full CD met de titel 'Wolf Den'. Logica dus dat we in eerste instantie werk uit dit album te horen krijgen. Van funky grooves in 'It Ain't You' tot prachtige ballads als 'Just Give Me Tonight' Opmerkelijk straf is haar akoestische versie van Dolly Parton haar 'Jolene' en dan is het hek van de dam met een hommage aan Prince met 'Purple Rain'. Nog een laatste adrenalinestoot met 'Whole Lotta Love' en als dank mocht ze zelfs nog een derde bissertje uit haar mouw schudden en toen gingen de deuren van 'Het Depot' onherroepelijk dicht. Straffe kost voor een eerste editie en dus meer dan voor herhaling vatbaar.
|
‘Hot Pants’ en ‘Cut Off My Right Arm’. Bij de heerlijke shuffle ’29 Ways’ neemt Marino de slide ter hand daarmee stijgt hier in ‘Het Depot’ meteen ook de sfeer. Afsluiten doen deze ‘Maxwell Street Band’ altijd met een JLH’kerke en ook vandaag wordt dit de apotheose van hun passage met een duidelijke conversatie tussen Marino’s slide gitaar en Willy’s 12-string Gibson en eerlijk, meer moet dat niet zijn!
more pics on
|
